გიგა გელხვიიძე

 

საქართველოს საპატრიარქოში არაერთი გავლენიანი სასულიერო პირია, რომელთა ბიოგრაფიაშიც ბოლო მოდელის შავი ჯიპის გარდა, ხელისუფლებასთან ახლობლობა, ბიზნესები და მრავალფეროვანი, სასულიერო პირისთვის დაუშვებელი და შეუფერებელი პირადი ცხოვრების ისტორიებია თავმოყრილი.

 

საპატრიარქოს გავლენიანი შავოსნებიდან ერთ-ერთი ყველაზე ცნობადი სახე გახლავთ ვანისა და ბაღდათის მიტროპოლიტი, მეუფე ანტონია, ერისკაცობაში მარკოზ ბულუხია. მის სახელს არაერთ ჟურნალისტურ გამოძიებაში შეხვდებით.

„ქრონიკა+“ შეეცადა შეეგროვებინა ბულუხიასთან დაკავშირებული, საჯაროდ ხელმისაწვდომი დოკუმენტები, ჟურნალისტური მასალები და ოფიციალური ჩანაწერები, რათა ერთად დაგვესვა კითხვა: არსებობს თუ არა გარდაუვალი ზღვარი ეკლესიასა და ბიზნესინტერესებს შორის?

მეუფე ანტონი ერთ-ერთი ყველაზე დიდი ჩინის მქონე მღვდელმთავარია დასავლეთ საქართველოში. მისი სახელი ცნობილია მკვეთრი რიტორიკით, პოლიტიკური განცხადებებითა და საზოგადოებრივ პოლემიკაში ხშირი ჩართულობით.

სწორედ ამ საჯარო აქტიურობამ გადაისროლა ყურადღება მისი ეკონომიკური ინტერესებისკენ თემაზე, რომელიც ეკლესიის წარმომადგენლებთან მიმართებით საქართველოში დღემდე ნახევრად ტაბუდადებულია.

სანამ მეუფე ანტონის ბიზნესების შესახებ მოგიყვებით, მანამ მკითხველს შევახსენებთ „ქრონიკა+“-ში გამოქვეყნებული მასალის ნაწილს, რომელიც დეკანოზ კახაბერ დვალიშვილის მონათხრობს ეყრდნობა და ბევრს მეტყველებს ბულუხიას პიროვნებაზე.

დვალიშვილი ჩვენთან საუბრისას, მეუფე ანტონს ღიად ამხელდა გარყვნილ ქმედებებში:

„ვანისა და ბაღდათის მიტროპოლიტი არის ძალიან გარყვნილი ადამიანი. ჩემს სულიერ შვილთან ჰქონდა ურთიერთობა, თავის შვილის ტოლთან. შეაცდინა ეს გოგონა და მას შემდეგ ვანის გამგეობაში თანამდებობა მისცა. არ ვიცი, რა გაუკეთა. ეპისკოპოსი კი არა მაგიური ძალა უფრო აქვს, ვიდრე რელიგიური. ეს გოგონა ამბობდა, რომ უყვარდა. ერთი თვე დამჭირდა ბრძოლა, რომ ეს გოგო მომეცილებინა ამ ცოდვებისგან. ყველაფერი წლებია გრძელდება, ალბათ 2018 წლიდან“, _ ყვება დვალიშვილი.

მისივე მონათხრობიდან ირკვევა ისიც, რომ ბულუხიას აქვს გავლენები პოლიციაშიც. ბაღდათის ეპარქიაში მომხდარი გაუპატიურების მცდელობის ფაქტი ამ დრომდე არ გამოუძიებია არავის და არავინ დასჯილა, ასევე არავინ დაინტერესებულა ბულუხიას კავშირზე ნარკოტიკულ საშუალებებთან.

„მონასტერში სამონაზვნო მორჩილის გაუპატიურების მცდელობა იყო, იგივე პედოფილიაა ეს, რადგანაც სამოცდაათ წელს მიღწეული კაცი 28 წლის გოგოს შეუვარდა. გასული იყვნენ მონასტრის წევრები და ოთახში შეუვარდა. უნდოდა, რომ გაეუპატიურებინა. შვიდი თვის მანძილზე მორჩილს არც სახლში უშვებდნენ და სცემდნენ მას. ყველა ჩართული იყო, ყველა სასულიერო პირი, ვინც თანამდებობაზე არის, რომ ეს ბავშვი დაეჩაგრათ. სახლში არ უშვებდნენ, ტელეფონი ჩამოართვეს. მერე დააბრუნეს. მეძავობის ცოდვით არის შეპყრობილი და ვიღაცას სწერდა აქედან (მონასტრიდან), ბიჭებს და ჩვენ ამიტომ წავართვით ტელეფონიო. გარდა ყველაფრისა, ეს ანტონი არის ჩამოყალიბებული ნარკომანი, სუბუტექსზე ზის. მისი მძღოლი დაჭერილი იყო ნარკოტიკების გადმოტანაზე, ასაღებდა და ეს გასაღებაში არა მგონია, არ შემიმჩნევია, მაგრამ წირვაზე რომ კაიფში მოდიოდა, ვიცი... რა უნდა ველაპარაკო მღვდელმთავარს, რომელიც წირვის წინ, წყლის დალევა რომ არ შეიძლება 12 საათის განმავლობაში, ეს ტაბლეტს ყლაპავდა და შეწუხებული მოჰყავდათ წირვაზე. ეს ზუსტად ვიცოდი, მეუფე შიოსაც ვუთხარი, რომ ნარკომანია. დატესტეთ და გაიგებთ, რომ არ ვიტყუები, _ თუ დატესტავს და მას ნარკოტიკი არ ამოუვა, სულ გავდივარ ეკლესიიდან-მეთქი. ახლა ოთხი წელი გავიდა და შეიძლება დაანება, არ ვიცი. ისეთი ხრიკები აქვს, როდესაც მიდის ექიმთან სხვადასხვა კონსულტაციაზე, სამი და ოთხი თვე არ ეკარება, რომ ანალიზებში არ ამოუვიდეს ნარკოტიკული საშუალება. ამ ნარკოტიკის შესახებ ყველამ იცის ვანის რაიონში, მღვდლებმაც იციან“, _ უყვება დვალიშვილი „ქრონიკა+“-ს.

Iს, რომ ბულუხიას განსაკუთრებით უყვარს ფული და სიმდიდრე, ამაზე მეტყველებს მის ხელთ არსებული დიდძალი ქონება, რომელთა ნაწილიც მას თავის თანაკლასელ მარინა რობაქიძეზე და მის შვილ გიორგი ძიძიგურზე აქვს გადაფორმებული.

მიმდინარე წელს ცნობილი გახდა სოფელ ვარციხის სამაცივრე მეურნეობის შესახებ, რომელიც ხელისუფლებიდან გამოყოფილი თანხით უნდა გამართულიყო, თუმცა პროექტი ამ დრომდე განუხორციელებელია. სამაცივრე მეურნეობა ბაღდათის მუნიციპალიტეტ სოფელ ვარციხეში არსებულ 11 ათასს 898 კვადრატულ მეტრ ტერიტორიაზე უნდა განთავსებულიყო.

სამაცივრე მეურნეობა კოოპერატივ „ოცკაცა პირველის“ საკუთრებაშია რეგისტრირებული, რომლის თავმჯდომარე არის ბულუხიას მძღოლის შვილი ბათლომე ლაგვილავა, ერთ-ერთი მოწილე თავად მეუფე ანტონი (მარკოზ ბულუხია), ხოლო მესამე მოწილეა ვანის მუნიციპალიტეტის სოფელ ზეინდრის ეკლესიის დეკანოზი სანდრო ჯანელიძე.

ზემოხსენებული სამაცივრე მეურნეობის ასაშენებლად, სახელმწიფომ 2022 წელს მეუფე ანტონს 450 000 ლარი გამოუყო.

საჯარო რეესტრის მონაცემებში ბულუხიას სახელზე ასევე რეგისტრირებულია შპს „დოზოჯი სუვენირი“, რომლის 35%-იანი წილის მფლობელი მარკოზი ბულუხიაა.

შპს „დოზოჯი სუვენირის“ მეწილეები:

ეგუდიელი ბულუხია _ 35%;

ლევან ნოდია _ 15%;

ნანა ქერელაშვილი _ 15%;

მარიამ აბაიშვილი _ დირექტორი;

მარკოზი ბულუხია _ 35%.

აღნიშნული შპს რეესტრის მონაცემების მიხედვით, არ არის შესაბამისობაში მოყვანილი 04.08.2021 წლის „მეწარმეთა შესახებ“ საქართველოს კანონთან, თუმცა ამის გამო არავინ დაჯარიმებულა, რადგანაც კომპანიის მეწილეებს შორის მეუფე ანტონი ფიგურირებს.

მეუფე ანტონთან ერთად ხშირად ფიგურირებს ვინმე მანანა რობაქიძის სახელი და გვარი, რომელიც დეკანოზ კახაბერ დვალიშვილის მონათხრობით, მასთან ძალიან დაახლოებული პირია და ეს არ გამოიხატება მხოლოდ ბიზნესპარტნიორობასა და თანაკლასელობაში.

„ჩემი ცოლ-შვილი არის მოწმე იმისა, რომ დათვრება ეს ადამიანი (მეუფე ანტონი), მერე არაადეკვატურია. ერთხელ შეზარხოშებული მოვიდა, ჩვენ საკმაოდ კარგი ურთიერთობა გვქონდა და მოდიოდა ხოლმე ოჯახში. თავისი საყვარელი მომიყვანა, მ.რ.-ს რომ ვახსენებ. ღამის 12 საათზე მოვიდა. ქუთაისელია ეს ქალბატონი, მისი კლასელი იყო, იმდენი რამე მაქვს მოსაყოლი, რომ არ ვიცი. ბოდიშს გიხდით და შენდობას ვითხოვ, ამას რომ ვყვები, მაგრამ ლიფი არ ეცვა ამ ქალს და ჩვენთან ეძებდა ლიფს, სადღაც ჩამივარდაო. ეტყობოდა, მანქანაში რაც იყო მომხდარი“.

საინტერესოა ის ფაქტი, რომ მეუფე ანტონის ქონების ნაწილი სწორედ მანანა რობაქიძის შვილის, გიორგი ძიძიგურის სახელზეა გადაფორმებული, მაგალითად ბინა, რომელიც ბულუხიას ვაკეში, რამიშვილის ქუჩაზე აქვს შეძენილი.

 

დიხაშხო – გოგირდის წყლებთან არსებული მიწა და მფლობელთა უცნაური კომბინაციები

 

დიხაშხოში არსებული მიწის ნაკვეთები (61 ათას 198 კვადრატული მეტრი), რომელიც გოგირდოვანი წყლების თემატიკასთან არის დაკავშირებული, ასევე კავშირში მოდის ანტონ ბულუხიასთან, კონკრეტულად კი მის საახლობლო წრესთან და მანანა რობაქიძესთან, რომელმაც ეს 197 000 ლარად შეიძინა, მოგვიანებით კი მისი შვილის სახელზე გადააფორმა.

ეს ამყარებს ეჭვს, რომ მეუფე ანტონთან დაახლოებული პირები იყენებენ მის სახელს ბიზნესაქტივების ფორმალური გაფორმებისთვის _ პრაქტიკა, რომელიც საქართველოში არც იშვიათია და არც ნაკლებად პრობლემური.

მანანა რობაქიძისა და მეუფე ანტონის ბიზნესკავშირებზე „ქრონიკა+“-თან საუბრისას დეკანოზმა კახაბერ დვალიშვილმაც განაცხადა: „მანანა რობაქიძესთან  ერთად აკეთებს ძირითადად ბიზნესებს. ფული ყოველთვის შემოსდის, მაგრამ რომ უთხრა, სად გაქვს ფულიო, შეიძლება არც ჰქონდეს. საბაგირო რომ არის ქართლის დედასთან, იქ ჯიხურებია განთავსებული და ეს ჯიხურები იყო ანტონის. მისი ციხის მეგობარი იყო ამ ბიზნესში, მერე კახა კალაძემ დაუპირა აყრა ჯიხურებს და მეუფემ დაულაგა კალაძესთან. ასეთი საქმეების შემდეგ მას თავისი წილები აქვს. დაალაგა ეს თემა, წამოიყვანა მ. რ. და დაუსვა უფროსად ამ თავის მეგობარს. ისე დაიძაბა საქმე, რომ ამ კაცს ქურდების ჩარევა მოუხდა საქმეში. თუ სწორად მახსოვს, რუსლანი ჰქვია. ამის მერე ამ რუსლანმა ჩარია ქუთაისელი ქურდები და მერე სადღაც შეხვედრა გაუკეთეს ამათ. მეუფე ანტონმა ჩაწერა ყველაფერი, მანანა რობაქიძის მეშვეობით უჩივლა და ციხეში ჩასვა ეს ადამიანები. სადაც უნდა, ქურდია და სადაც უნდა, ჩამშვებია“.

გარდა მიწისა, ბულუხიას ახლო პირების სახელზე რეგისტრირებულია ბინა თბილისში და რამდენიმე ავტომობილი. ეს ქონება, ჯამურად, აჩენს შთაბეჭდილებას, რომ მიტროპოლიტი ბულუხია უფრო მეტია, ვიდრე სასულიერო ფიგურა, იგი ფლობს და მართავს მნიშვნელოვან მატერიალურ აქტივებს, რაც, თავის მხრივ, ეკონომიკური და სოციალური გავლენის წყაროა.

მეუფე ანტონის გავლენები ძალიან მძლავრია არა მხოლოდ საერო, არამედ სასულიერო ცხოვრებაშიც, კონკრეტულად კი საპატრიარქოში, რადგანაც არცერთ დანაშაულებრივ ქმედებაზე, არც ერთ ქადაგებაზე, სადაც პოლიტიკური თემატიკა იკვეთება, სხვა სასულიერო პირებისგან განსხვავებით, მისთვის პასუხი არასოდეს მოუთხოვიათ.

მეტიც: მეუფე ანტონი კონკრეტულ პირებთან პირად საუბრებში თამამად და ღიად ამბობს, რომ მას ინტიმური კავშირი ჰქონდა, საპატრიარქოს ერთ-ერთ მაღალჩინოსანთან, რომელსაც საჩუქრად კატის ნახატი გადასცა _ ინფორმაცია „ქრონიკა+“-ს ამის შესახებ წყარომ მიაწოდა, რომლის ვინაობასაც მისივე თხოვნით არ ვასაჯაროებთ.

მეუფე ანტონის დაუსჯელობასთან დაკავშირებით შეკითხვა დავუსვით დეკანოზ კახაბერ დვალიშვილსაც, რომელმაც გვითხრა, რომ მას არ სჯიან ერთი რამის გამო და ეს ინფორმაციების ფლობაა, პირადი ინფორმაციების, რომლებიც შეიძლება ანტონმა შემდგომში გაასაჯაროოს და ეს არავის აწყობს: „ისეთები ილაპარაკა საპატრიარქოს ერთ-ერთ წარმომადგენელზე, რომ ასეთი ამბების ცოდნის გამო ვერ სჯიან მას“.

მეუფე ანტონი ასევე პოლიტიკურად ჭრელი და საკმაოდ აქტიური ფიგურაა. წინა ხელისუფლების დროს ის და სხვა სასულიერო პირებიც აქტიურ მხარდაჭერას უცხადებდნენ მიხეილ სააკაშვილის, ახლა კი სრულ მხარდაჭერასა და ნდობას უცხადებენ „ქართულ ოცნებას“.

ბულუხიას პოზიცია მკვეთრად კონსერვატიულია. მისი ქადაგებები ხშირად მიმართულია დასავლური ღირებულებების წინააღმდეგ, განსაკუთრებით _ ლგბტ უფლებებისა და ევროპული ინტეგრაციის თემებზე. ის ხშირად გამოდის განცხადებებით, სადაც ამბობს, რომ დასავლური კულტურა „შეუთავსებელია ეკლესიურ ტრადიციებთან“. მისი მხარდამჭერები ამას ეროვნული სუვერენიტეტისა და ტრადიციების დაცვად აღიქვამენ, თუმცა კრიტიკოსები მიუთითებენ, რომ ეს მიდგომა რეალურად ქმნის პოლიტიკური გავლენის წყაროს ეკლესიის ფიგურების ხელში.

მას არ უყვარს კრიტიკულ მედიასთან კონტაქტი. მასთან კრიტიკული შეკითხვის დასასმელად მისულ ჟურნალისტს შესაძლებელია სილაც გააწნას, აგინოს ან დაწყევლოს, რადგანაც კითხვა, რომელიც დაუსვეს, მისთვის მიუღებელია.

საბოლოოდ მცირედი დასკვნები რომ გამოვიტანოთ, ბულუხიას ცნობადობა და მისდამი ყურადღების გამოჩენა არა ქადაგებების გამო, არამედ ბიზნესთან, სასულიერო პირისთვის შეუფერებელ პირად ცხოვრებასთან, უძრავ ქონებასთან, სახელმწიფო დაფინანსებასთან და კოოპერატივებთან დაკავშირებული საბუთების გამო მოხდა.

სურათი ასეთია: ფორმალურად ყველაფერი წესრიგშია, არაფორმალურად კი ჩანს ქონებრივი ქსელი, რომელიც ეჭვს აჩენს, რომ ეპარქიის ხელმძღვანელი რეგიონში არა მხოლოდ სულიერი, არამედ ეკონომიკური ძალაცაა.

საქართველოს რეალობაში, სადაც პოლიტიკა, ბიზნესი და ეკლესია ერთმანეთზე გადაბმულ სფეროებად იქცა, მსგავსი ისტორიები უკვე აღარ არის იშვიათი. თუმცა ყოველი ასეთი სანიღბო ქონებრივი ტრაექტორია კვლავ გვახსენებს, რომ გამჭვირვალობა და საჯარო კონტროლი არ შეიძლება იყოს შერჩევითი, მით უმეტეს მაშინ, როცა საქმე ეხება ქვეყნის ერთ-ერთ ყველაზე გავლენიან ინსტიტუტს.