გიგა გელხვიიძე

4 ოქტომბერს თბილისში განვითარებულმა მოვლენებმა კიდევ ერთხელ აჩვენა, რომ ქვეყანაში პოლიტიკური კრიზისი, ჯერჯერობით, ვერ გვარდება. ხელისუფლება კვლავ ძალის გამოყენებით პასუხობს ხალხის პროტესტს. მმართველი გუნდის მხრიდან დემონსტრანტების წინააღმდეგ გამოყენებულმა პოლიციურმა რესურსებმა ნათლად გამოკვეთა რეჟიმის შიშები და საზოგადოებაში არსებული მზარდი უკმაყოფილება.

მიუხედავად დაშინებისა და დაპატიმრებებისა, მოქალაქეები ქუჩაში მაინც გამოდიან — ისინი ითხოვენ ახალ, თავისუფალ არჩევნებს, სამართლიანობასა და ისეთ სახელმწიფოს, სადაც განსხვავებული აზრის გამო არ დაისჯებიან.

ქვეყანაში განვითარებული მოვლენების შესახებ „ქრონიკა+“ ესაუბრა „ერთიანი ნაციონალური მოძრაობის“ გენერალური მდივნის მოადგილე ირაკლი ფავლენიშვილს:

_ ბატონო ირაკლი, როგორ შეაფასებდით იმ პოლიტიკურ ფონს, რომელიც დღეს ქვეყანაშია, განსაკუთრებით 4 ოქტომბრის აქციის შემდეგ?

_ პოლიტიკური ფონი არა მხოლოდ 4 ოქტომბრის შემდგომ, არამედ ბოლო ერთი წელია, იდენტურია: როდესაც არჩევნები ტოტალურად ყალბდება და რეალურად საარჩევნო პროცესი ქვეყანაში აღარ არის. ეს ნიშნავს, რომ დემოკრატიას მთავარი ფუნდამენტი გამოეცალა, ჩვენ ვიხილეთ მათ შორის საქართველოს ერთ-ერთი კონსტიტუციური პრინციპისა და პოლიტიკური მიმართულების ლიკვიდირება არალეგიტიმური რეჟიმის მხრიდან, ვგულისხმობ, რა თქმა უნდა, კონსტიტუციის 78-ე მუხლისა და დასავლური ინტეგრაციის ვალდებულების დარღვევას, მათ შორის, სამოქალაქო პოლიტიკური უფლებების, რაც არის დამოუკიდებელი და დემოკრატიული საქართველოს მთავარი მონაპოვარი, ასევე განეიტრალების მცდელობა საკანონმდებლო ინიციატივებითა და რეპრესიებით. ამის გათვალისწინებით, პოლიტიკური ფონი არის დიქტატორული, რეპრესიული და მსუსხავი. რაც შეეხება 4 ოქტომბრის შემდგომ მოვლენებს, 4-მა ოქტომბერმა ახალი რეპრესიული ტალღის ფონზე ჩაიარა, თუმცა, ამავდროულად, ეს პროცესი მუდმივად გახლავთ მსუსხავი და ავტორიტარული თავისი უფრო ცხელი ფაზებითა და ნაკლებად ცხელი ფაზებით. მთავარი ის არის, რომ ბრძოლის გაგრძელება ყველა შემთხვევაში გახლავთ არა შეცდომა, არამედ აუცილებელი. მაგალითად, როგორც რუსები ყველა ტიპის გაბრძოლებასა და წინააღმდეგობაზე საუბრობენ, რომ ამან გამოიწვია შემდეგ რეპრესიები, ამან გამოიწვია მერე კონკრეტული ადამიანებისთვის მძიმე განაჩენის დადგომა, ისევე ცდილობს „ოცნება“, რომ ყველაფერი, რაც იქნება მათ წინააღმდეგ მიმართული, დააბრალოს არა საკუთარ თავს და მათ მიერ შექმნილ ჩიხურ მდგომარეობას, არამედ კონკრეტულ პოლიტიკურ აქტორებსა და პოლიტიკურ ჯგუფებს.

_ ეს იყო ერთი რიგითი პროტესტი თუ ახალი ეტაპის დასაწყისი თითქმის ერთწლიანი საპროტესტო ფონის განმავლობაში?

_ გამომდინარე იქიდან, რომ ბოლო ერთი წლის მანძილზე ასეთი მასშტაბური პროტესტი არ ყოფილა (მით უფრო ასეთი ფართო გავლენით) ქვეყანაში შექმნილ პოლიტიკურ მდგომარეობაზე, მათ შორის, საერთაშორისო აღქმებსაც თუ გავითვალისწინებთ, რუტინულ პროტესტად ვერ მოვნათლავთ. შეუძლებელია ამის მონათვლა ობიექტურად, ფაქტობრივადაც რომ შევაფასოთ. რაც შეეხება მნიშვნელობას, ყველას ავიწყდება, რომ გარდა იმ ფაქტისა, რომ უბრალოდ რაც გვინდოდა ის ვერ მოხდა, რომ ასი ათასობით ადამიანი შევიკრიბეთ იქ, ძალადობისთვის ან რაიმე დესტრუქციისთვის კი არ ვიყავით გასულები, არამედ გვინდოდა, რომ ქვეყანაში დემოკრატიული პროცესი დაბრუნებულიყო, რომ ქვეყანაში არჩევნების ჩატარება შეგვეძლოს, ჩვენი ხელით შეგვეძლოს არჩევნების ჩატარება! ეს ვერ მოხერხდა, მაგრამ გამოჩნდა ერთი რამ: რეჟიმი არის არალეგიტიმური და როდესაც ამ ლეგიტიმაციის არქონაზე ვსაუბრობთ, იგულისხმება ის, რომ თუნდაც მაქსიმალური სახელისუფლებო აპარატის მობილიზაციის მიუხედავად, რეგისტრირებული ამომრჩევლის მხოლოდ 20% იყო, რომელმაც მხარი დაუჭირა კახა კალაძეს, ასევე მიზერული იყო მხარდაჭერა იმ ძალების, რომლებიც ე. წ. ოპოზიციური სპექტრის წარმომადგენლები იყვნენ. ეს ყველაფერი იმის ფონზე, რომ ასი ათასი მოქალაქე გამოვიდა თბილისის ქუჩებში და რეალური პოლიტიკური პროცესი შექმნა აქციამ და არა ამ რაღაც სპეცოპერაციამ. ე. ი. ქვეყანაში არის ავტორიტარული რეჟიმი, რომელსაც არ გააჩნია პოლიტიკური პროცესის წარმართვის შესაძლებლობა არალეგიტიმურობიდან გამომიდინარე და რეალურად ერთადერთი შესაძლებლობა არის ქუჩის პროტესტი. თვითონ ორგანიზატორები ისურვებდნენ, ალბათ, რომ სხვანაირად წასულიყო საქმე და ამ ყოველგვარ პროვოკაციებს ადგილი არ ჰქონოდა და მათ გეგმას ემუშავა და არა „ეფ-ეს-ბესა“ და სუსის გეგმას, თუმცა რაც მოხდა _ მოხდა. არ უნდა დაგვავიწყდეს, რომ ამ დღეს ყველაზე მასშტაბურად გამოჩნდა ის, რომ რეჟიმს არ გააჩნია ლეგიტიმაცია. ამაზე ნათელი და მკაფიო დემონსტრაცია, ჩემი აზრით, შეუძლებელია მომხდარიყო. 

_ სტრატეგია და გეგმა, _ ეს არის ერთ-ერთი მთავარი შეკითხვა, რომელიც 4 ოქტომბრის აქციის შემდგომ მუსირებს საზოგადოებაში. თქვენ (ენმ) იყავით მხარდამჭერი „რუსთაველის გამზირის“ ინიციატივის და არა ორგანიზატორი, თუმცა მაინც ისმის შეკითხვა, _ იცოდით რამე გეგმაზე, რომლითაც უნდა წარმართულიყო პროცესები 4 ოქტომბერს?

_ კიდევ ერთხელ ვიმეორებ: არიან ადამიანები, რომელთაც აშკარად ამოძრავებთ არაკეთილსინდისიერი მიზანი ამ კუთხით, ესენი არიან, ერთი მხრივ, „ქოცები“, რომლებსაც უნდათ, რომ ან ყველა დაჭერილი იყოს „ნაციონალური მოძრაობის“ წევრი, ან ნიადაგი ჰქონდეთ ამ პარტიის ასაკრძალად და ცდილობენ, ეს ფაქტები თავისებურად დაამახინჯონ. დისკრედიტაციასაც ცდილობენ ენმ-სი და, მეორე მხრივ, სამწუხაროდ, ოპოზიციაში არსებობენ ძალები, რომლებიც მაშინ, როდესაც ქვეყანას ყოფნა-არყოფნის საკითხი უდგას, ისევ საუბრობენ „ნაცების“ დასრულებაზე, რაც არის კრემლისა და „ქოცების“ მთავარი ამოცანა. ეს გახლავთ ძალიან სამწუხარო მოვლენა, რადგანაც ყველაფერი იყო ზედაპირზე, ყველაფერი იყო საჯარო _ კონკრეტულმა ადამიანებმა იმიტომ აჩვენეს პირადი თავგანწირვის მაგალითი, რომ იცოდნენ, რამხელა რისკს უკავშირდებოდა ასეთი აქციის ჩატარება, სადაც მოლოდინი მაღალი იყო და სადაც ბევრი ხალხი უნდა შეკრებილიყო ავტორიტარული რეჟიმის პირობებში. და ასეთ დროს არ გააჩნდეს თუნდაც გეგმის დეტალები არავის და ისე შევიდნენ ამ ბრძოლაში, წარმოუდგენელია. რაღაც ინფორმაცია, რაც ჰქონდათ მათთვის იყო ალბათ ძალიან მნიშვნელოვანი, გამომიდინარე იქიდან, რა რწმენა და მოტივაციაც კონკრეტული დღის მიმართ ორგანიზატორებს ჰქონდათ. რაც შეგვეხება ჩვენ, ძალიან მარტივი რაღაც გავაკეთეთ. უბრალოდ, ხალხი არის ჩასაფრებულ პოზიციაში, თორემ სალომე ზურაბიშვილმა (ქვეყნის მე-5 პრეზიდენტი) რომ დააანონსა, დილას გეტყვით, დავტოვებ თუ არა რეზიდენციასო („ოცნების“ პრეზიდენტ მიხეილ ყაველაშვილის ინაუგურაციის პარალელურად) და „ქოცებს“ რომ დაანონსებული ჰქონდათ ძალადობრივი მეთოდების გამოყენება და მაშინ გვახსოვს, რა ბარბაროსულ რაღაცებს აკეთებდნენ. „ნაციონალური მოძრაობა“ რომ იქ მივიდა, ვიცოდით სალომე ზურაბიშვილის გეგმა?

_ არავინ იცოდა.

_ არავინ იცოდა და ძალიან ჩასაფრებული ამბავია ახლა. ობიექტურად მოვუწოდებ, რომ როცა გაივლის ემოციური ფონი, კარგად დაუკვირდეს ხალხი ყველაფერს. ენმ-ს არ შეშინებია, რომ მხარი დაეჭირა ანტიივანიშვილის აქციისთვის, სადაც მითუმეტეს ორგანიზატორების მიმართ, ანუ ამ ადამიანთა ჯგუფის მიმართ მათ შორის პარტიული ბმაც გვქონდა კონკრეტულ ადამიანთან და სხვა ადამიანებთან მიმართებაში. ისინი სხვა პარტიის წევრები და საზოგადოების წარმომდგენლები იყვნენ. მათ მიმართ გვქონდა უფრო მეტი ნდობა, ვიდრე სალომე ზურაბიშვილის მიმართ, მაგრამ კონკრეტულ მომენტში ინიციატივას რომ იჩენს ადამიანი, ჩვენ ყველა ინიციატივას მხარი დავუჭირეთ. სალომე ზურაბიშვილი და „ნაციონალური მოძრაობა“ რაც არის, ყველამ კარგად იცის, მის ინიციატივასაც დავუჭირეთ მხარი და როგორ წარმოგიდგენიათ, რომ პაატასა და ამ ადამიანების ინიციატივას არ დავუჭერდით მხარს? ის ადამიანები, რომლებიც ამ კუთხით მუდმივად საუბრობენ და ფაქტს უარყოფენ უბრალოდ, რომ ჩვენ ვიყავით მხარდამჭერი ამ ყველაფრის და მერე პასუხისმგებლობისგან გაქცევაში გვადანაშაულებენ, სრული სიგიჟეა. რაც არ ყოფილა, ხომ არ შევცვლით ჩვენებას, ანუ თავიდან ვიტყუებოდით? ჩვენ ხომ თავიდანვე ვაცხადებდით, რომ მივესალმებით, მხარს ვუჭერთ ბატონი პაატა ბურჭულაძის ინიციატივას და ახლა ამით მანიპულირებენ კიდევ. ამ ადამიანს ამ მძიმე ბრალდებისთვის იმეტებს ის, ვინც ჩვენ გვაკრიტიკებს და ისე საუბრობენ, თითქოს ბატონ პაატას უნდოდა ძალადობა. თუ ვინმეს ჰგონია, რომ რვა წლის შვილიშვილთან ერთად ადამიანი იმისთვის მივიდა, რომ რაღაც ძალადობრივ ექსცესებში მიეღო მონაწილეობა, ძალიან ცდება და ამ ადამიანს არ იცნობს. ფაქტია, ლოგიკურ აზროვნებასთან და ადამიანობასთან აქვთ პრობლემა. ამიტომაც ჩვენთვის ეს ძალიან ცალსახა გახლავთ, ვინც ობიექტურად დაუკვირდება პროცესს ნახავს, რომ „ნაციონალური მოძრაობა“, როგორც ყოველთვის ბოლო ერთი წლის მანძილზე, იმის მხარდამჭერი იყო, რაც მიაჩნდა უფრო სწორად, ვიდრე ეს არის „ქართული ოცნების“ სპეცოპერაციაში (თვითმმართველობის არჩევნები) მონაწილეობის მიღება და დიახ, ჩვენ ნამდვილად მიგვაჩნია სწორად ის, რომ თუნდაც თარიღის დაკიდების და ამ თარიღების დამკიდებლების მიმართ ვიყოთ სოლიდარულები. „სირცხვილიას“ აქციებზეც გვივლია და სხვებზეც.

_ დიახ, უნდა ითქვას სიზუსტისთვის, რომ ენმ იყო ყველა საპროტესტო ტალღის დროს გარეთ და იდგა ხალხთან ერთად.

_ ამიტომაც ძალიან დიდი ბოდიშიო, მაგრამ თუ ვინმეს კომპლექსები აქვს და არ მიდის კონკრეტულ აქციებზე, რომელიც ვიღაცის მიერ არის დაანონსებული, მსგავსს ჩვენ არ ვაკეთებთ. ვისაც პატივს ვცემთ და ვისაც უფრო მეტად სანდოდ მივიჩნევთ, იმათ აქციებზე რატომ არ უნდა ვყოფილიყავით, როცა სალომე ზურაბიშვილს აქციაზე გავედით, სადაც გენგეგმა არ ვიცოდით და არაფერი, თუ რას აპირებდა ეს ქალბატონი. ამიტომაც ყველას მოვუწოდებ, რომ ივანიშვილის წისქვილზე არ დაასხან წყალი. ივანიშვილს რა უნდა ახლა? _ ის, რომ მოხდეს დისკრედიტაცია პროტესტის ზოგადად და პოლიტიკური პროცესის. ანუ ჩვენ უნდა თავს დავესხათ მაქსიმალურად ადამიანებს, რომლებიც ინიციატივას გამოიჩენენ და რომლებიც გახდებიან ძალადობრივი პროვოკაციის მსხვერპლი, რომელთა გეგმაც შეიძლება რაღაც მიზეზების გამო არ მუშაობს. ძალიან დიდი ბოდიში, მაგრამ ყველა უნდა აცნობიერებდეს, რომ დიქტატურაში შესაძლებელია მუდმივად გავხდეთ ამ ძალადობრივი პროვოკაციის მსხვერპლი და შეიძლება დაუშვან გარკვეულმა პირებმა მათ შორის აქეთა მხრიდან შეცდომები, მაგრამ ეს იმას არ ნიშნავს, რომ ადამიანები უნდა გავწუროთ და რეჟიმთან უნისონში ფეხი ჩავაჭიროთ იმ ხალხს, რომელმაც თავისუფლება გადადო, რომელთა შვილები და ოჯახის წევრები არიან ისეთ მდგომარეობაში, როცა მათ საყვარელ ადამიანებს უსჯიან 9 წელს ისე, რომ არანაირი ძალადობრივი განზრახვა არ ჰქონიათ. რატომ არ იმუშავა გეგმამ და ვინ მოუწყო პროვოკაცია, იმედია, ამას უახლოეს მომავალში გავიგებთ. ამ ხალხის დისკრედიტაცია იცით, რატომ არის საშიში? მერე აღარავის აღარ მოუნდება ინიციატივის გამოჩენა და თარიღის დაკიდება.

_ 4 ოქტომბრის თემა რომ ამოვწუროთ, მინდა გკითხოთ ახალ პოლიტიკურ პატიმრებზე. უკვე 46-ზე მეტია მათი რიცხვი და მაინტერესებს, აქედან რამდენი არის თქვენი გუნდის წარმომადგენელი, ენმ-ს წევრი? წინა პოლიტპატიმრების არსებობამ ძალიან დიდი გამოხმაურება ჰპოვა საერთაშორისო მასშტაბით და ყველა რეზოლუციაში არის ხაზგასმული, რომ ეს ადამიანები უნდა იყვნენ განთავისუფლებულები და ხელისუფლებამ დღეს თითქმის ერთი იმდენი დაამატა პოლიტპატიმრების რიცხვს. მათ სხვადასხვა პრობლემა აქვთ, მათ შორის არიან ონკოპაციენტებიც. სად მიიყვანს ეს საქართველოს? არის თუ არა ეს უგულებელყოფა ყველა იმ რეზოლუციის, იმ რჩევის, რაც აქამდე მიუცია დასავლეთს „ოცნების“ რეჟიმისთვის?

_ პირველ რიგში, ჩვენ ყველა პოლიტიკურ პატიმარს მივიჩნევთ პოლიტიკური ნიშნით დაკავებულად, განსხვავებით სხვებისგან. ამაზე მეტი „ქოცობა“ რაღა არის, არ ვიცი. იგივე წარმატებით მათ შეეძლოთ ეს „ქოცური“ ნარატივები ძალაობასთან დაკავშირებით გაემეორებინათ ნოემბერ-დეკემბრის აქციების დროსაც. ჩვენი პარტიიდან ზუსტად 9 ადამიანია დაკავებული.

ეს პროცესი ზოგადად დამახასიათებელია დიქტატურისთვის. როდესაც დიქტატურა მყარდება ქვეყანაში და ხალხი არ ეგუება მას, ეს გულისხმობს დიქტატურის კონსოლიდაციის პირობებში უამრავი ადამიანის დაკავებას. მაგალითად, საბჭოთა კავშირს მოუწია მილიონობით ადამიანის მკვლელობა და დაკავება ასი ათასობით თუ არა ასევე მილიონობით ადამიანის. სხვადასხვა ციფრებია სხვადასხვა ეპოქებში და სხვადასხვა ავტორიტარული რეჟიმის დამყარების დროს. სანამ ივანიშვილი დიქტატურის დამყარების პროცესში იქნება და სანამ ქართველი ხალხი წინააღმდეგობას გაუწევს, სამწუხაროდ, პოლიტიკური პატიმრების რიცხვი იქნება განუხრელად გაზრდილი და არა შემცირებული. რაც შეეხება რეჟიმის სასარგებლო უგუნურებს, რომლებიც აქეთ მხარეს ადანაშაულებენ ხოლმე, რომ, აი, ვიღაც რომ დაიჭირეს, თქვენი ბრალია, ეს არის ივანიშვილის ბრალი. ივანიშვილის დიქტატურას ხალხი რომ არ ეგუება და სხვადასხვა ინიციატივას რომ იჩენს, ეს ჩვენი ბრალი არ არის. ეს იგივეა, რომ 9 აპრილში მერაბ კოსტავა და ზვიად გამსახურდია დაადანაშაულო ძალადობაში და იგივე ლოგიკით 20 ივლისს ყველა ნიკა მელიას ადანაშაულებდა და ალყის გამოცხადების დროს გიორგი ვაშაძეს. ეს მუდმივად ხდება ხოლმე, მაგრამ უბრალოდ ადამიანებს არ უნდა ჰქონდეთ საერთოდ ინიციატივა და არ უნდა ჰქონდეთ ბრძოლის ხალისი და შნო. ძოგადად, ყველა სიტყვის დისკრედიტაცია უნდა მოხდეს, რაც ბრძოლას, მხნეობას უკავშირდება. დიქტატურას ეგ უნდა, რომ იმდენად სტატიკური ფორმის პროტესტანტები გავხდეთ, რომ სათვალავში არ ვიყოთ ჩაგდებული. იმ პოლიტიკური ძალების წევრები, რომლებიც ამ ნარატივს ქადაგებენ, არც დიდი სახალხო მხარდაჭერით სარგებლობენ, არც აქციებს აწყობენ, არც ინიციატივებით გამოდიან დიდად, არც პოლიტიკური პატიმრები ჰყავთ. რატომ? იმიტომ, რომ ნელ-თბილ რეჟიმში არიან. დიქტატურას მეტი კი არაფერი უნდა. ივანიშვილისთვის ხელსაყრელი იქნება, მაგალითად, უვიზოს რომ შეგვიჩერებენ, აქცია კი არ დავაანონსოთ და რუსთაველზე კი არ გამოვიდეთ, აი, პროტესტის ნიშნად დავწეროთ ფეისბუქზე, _ ეს რა მოხდა და ლაივი ჩავწეროთ და მორჩა. ეს არის სინამდვილეში, რაც ქვეყანაში ხდება. ივანიშვილს სურს შიშის კულტივაცია იმ დონეზე, რომ აქტიური პროტესტი მოკლას და არიან ადამიანები, რომლებიც ამას ეგუებიან და არიან ისეთები, რომლებიც არ ეგუებიან.

_ აუცილებლად უნდა გკითხოთ ოპოზიციური ფლანგის შესახებ. ამ შემთხვევაში ვგულისხმობ „ლელო-გახარიას“ ფლანგს. თქვენ ამ დროის მანძილზე (არჩევნების პერიოდი) არ დასხმიხართ თავს ამ პარტიებს და მაქსიმალურად ერიდებოდით მათ, არ შედიოდით პოლემიკაში ზედმეტად, მათგან განსხვავებით. დღეს რეალობა არის ასეთი, რომ პოლიტპატიმრები და დაკავებული ლიდერები ჰყავს ენმ-ს, „ახლებს“ და კოალიციას „ცვლილებისთვის“, თუმცა არავინ ჰყავს „ლელოს“ (მამუკა ხაზარაძე და ბადრი ჯაფარიძე თვითმმართველობის საარჩევნო კამპანიის მიმდინარეობისას „ქართული ოცნების“ პრეზიდენტმა მიხეილ ყაველაშვილმა შეიწყალა. ისინი სასჯელს იხდიდნენ იმავე მუხლით, რომლითაც სხვა პოლიტიკური პარტიების ლიდერები არიან დაკავებულები) და გახარიებს. ამის ფონზე, რამდენად აქვთ მათ იმის მორალური უფლება, რომ კვარცხლბეკიდან ესაუბრონ მოქალაქეებს, მებრძოლ ადამიანებს, რომლებიც უკვე თითქმის ერთი წელია, ქუჩაში დგანან და აპროტესტებენ ივანიშვილის რეჟიმს, რომლებიც აქტიურად იბრძვიან საგარეო ფლანგზე და ცდილობენ გააძლიერებინონ დასავლეთს წნეხი რეჟიმზე.

_ ქართველ ხალხს არასოდეს უყვარდა ბრძოლის ველიდან გაქცეული ხალხი. რეალურად, ამ ბრალდებას გვიყენებს ძალა, რომელიც, სრული ამ სიტყვის მნიშვნელობით, გაიქცა ბრძოლის ველიდან. მაგალითად, გახარია, ადამიანი, რომელსაც ლიდერობაზე აქვს პრეტენზია. ეს კიდევ სხვა დონის პოლიტიკური დანაშაულია. წარმოიდგინეთ, ზვიად გამსახურდია რომ 1980-იანი წლების მეორე ნახევარში წასულიყო ემიგრაციაში. რა თქმა უნდა, ზვიად გამსახურდიასა და გახარიას ან მიშასა და გახარიას, თუნდაც სხვა ლიდერების შედარება არაადეკვატური გახლავთ, მაგრამ ამ კაცს ლიდერობაზე აქვს პრეტენზია და გადამწყვეტი ბრძოლის დროს „ზუმიდან“ რომ ერთვება ადამიანი და სამუშაო ვიზას, რომ ჩალიჩობს გერმანიაში, რაღაც ფორმალურ შეხვედრებს რომ მართვას თვეში ერთხელ და რაზე საუბრობს, ღმერთმა უწყის, ეს ადამიანი მორალურობაზე როგორ უნდა ლაპარაკობდეს, საერთოდ გაუგებარი გახლავთ?! როცა აქტივისტებს, პოლიტიკოსებს, მედიის წარმომადგენლებს აკავებენ, აყადაღებენ და სიცოცხლეს უმწარებენ, ამ დროს ადამიანი, რომელიც ამ მოძრაობის ლიდერი უნდა იყოს, გაიქცა. საერთოდ ხმა არ აქვს ამოსაღები, შევთანხმდეთ ამაზე. სხვა სხვის ომში ბრძენიაო, შეგვიძლია ვთქვათ ყველაზე მსუბუქად, მაგრამ სინამდვილეში ადამიანი, რომელიც ბრძოლის ველიდან გაიქცა, რომელიც „ზუმით“ აპირებს ავტორიტარული რეჟიმის დამარცხებას, სერიოზულადაც არ უნდა იყოს აღქმული. ამიტომაც არის, რომ „რუსულ სპეცოპერაციაში“ (არჩევნები) ქართველი ხალხის უდიდესმა ნაწილმა უარი თქვა, რომ ამ სპეცოპერაციაში მონაწილეობა მიეღო გახარიას გამო, მისმა მხარდამჭერებმაც კი უარი უთხრეს. ისეთმა ძალებმა აჯობეს, რომლებიც თეორიულად მასთან ახლოს არ იყვნენ ბოლო წლების მანძილზე ელექტორალური კუთხით.

_ ბოლო შეკითხვას დაგისვამთ, _ რამდენად არის ამ გადმოსახედიდან საზოგადოება მზად იმისთვის, რომ კიდევ ერთხელ შევიდეს რეჟიმთან გადამწყვეტი ბრძოლის ფაზაში?

_ ივანიშვილი რასაც ვერ ახერხებს და მისი ემოციური ფონისა და აღშფოთების მიზეზი არის ის, რომ ვერ გატეხა ქართველი ხალხი. მას უნდა, რომ ქართველი ხალხი გატეხოს, დიქტატურას შეაგუოს და მერე დასავლეთს, აღმოსავლეთს, ჩრდილოეთს, სამხრეთს ყველას უთხრას, რომ აი, ხალხი ამას შეგუებულია და, გინდა თუ არა, ეს არის მდგომარეობა, რომელიც უნდა მიიღოთ, ვერ შეცვლით ამას, რადგან ეს ადამიანები არც აპროტესტებენ და არც წინააღმდეგები არიან. ამას ვერ ახერხებს და ამ ბრძოლასა და ჭიდილში ჩვენ გავიმარჯვებთ მაშინ, როდესაც სახელმწიფო ინსტიტუციები, რაც აქვს მიტაცებული, მათი ფუნქციონირების, ასე ვთქვათ, მექანიზმები არაეფექტიანი გახდება. ანუ, ფაქტობრივად, რეჟიმს აღარ შეეძლება რეპრესირება. ჩვენ როცა ვსაუბრობთ ამ პროცესზე, სინამდვილეში საქმე მარტივად გახლავთ, ანუ ყველაზე მეტად კონსტიტუციური რატომ გახლავთ ჩვენი ბრძოლა. იმას კი არ ვამბობთ, რომ სახელმწიფომ ელემენტარული ფუნქციები არ უნდა შეასრულოს, პირიქით, ელემენტარული ფუნქციები რომ უნდა შეასრულოს და არ შეასრულოს არაკონსტიტუციური ფუნქციები, რაც არის ადამიანების დაყადაღება პოლიტიკური პოზიციის გამო, თავისუფალი მედიასაშუალებების მოგუდვა, სხვადასხვა სპეცოპერაციის ჩატარება, ეს არ უნდა შეეძლოს ივანიშვილის ინსტიტუციებს და როდესაც ძალადობრივი და უკანონო ქმედებების ჩადენა აღარ მოუწევს, ივანიშვილს მოუხდება, თვითონ მოერგოს პოლიტიკურ მოცემულობას, რომ ქვეყანაში თავისუფალი არჩევნები ჩატარდეს. იგი მხოლოდ და მხოლოდ ძალადობაზე დგას. რა გვახსენდება ბოლო ერთი წლის მანძილზე მისგან? მხოლოდ ძალადობა და რეპრესიები. როცა ამის რესურსი აღარ ექნება ივანიშვილს, მაშინ გავიმარჯვებთ და ამისთვის საჭირო არის ჯიუტად, ბოლომდე გაგრძელება პროტესტის და არშეგუება დიქტატურასთან.